ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ … ﻭ … ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﺍﺳﺖ … ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﻳﺰﺍﻱ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻛﻨﺴﻮﻟﮕﺮﻱ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮﻣﺰﮔﺎﻥ،ﺳﻔﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﺭﻋﺒﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﻢ،ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﻄﻴﻼﺕ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﺎﺳﻮعا ﻭ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ .
ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﻭ ﻧﻴﻢﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺗﺮﻣﻴﻨﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻳﺰ ﺍز ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﭼﺎﻳﻲ ﺷﺪﻡ . ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﻩ ، ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭼﻲ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﻣﻴﻨﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ .ﺍﻏﻠﺐ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﻳﻲﻧﺤﻴﻒ ﻭ ﺗﻜﻴﺪﻩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﺎﻥ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﭼﺮﻭﻛﻴﺪﻩﻭ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺩﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺯﻫﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻻﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺩﺭ ﺗﺮﻣﻴﻨﺎﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﺭ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥﺻﺒﺢ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺑﻨﺪﺭ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮ ﻫﻤﻬﻤﻪ ، ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵﻓﻜﺮﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻳﺎ ﻛﻼﺱ ﻛﻨﻜﻮﺭﻱ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮﺵﺁﻣﺪﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ . ﻫﻴﭻ ﻣﺮﻛﺰ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻧﺨﺒﮕﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﻟﻤﭙﻴﺎﺩﻱ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺗﺮﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ( ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﻮﻧﻴﺴﻒ ) ﺭﺍ ﺑﻪ ” ﺑﻨﺪﺭﮔﻤﺒﺮﻭﻥ” ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﺭﻱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻧﻪﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﺍﻟﻤﭙﻴﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻃﺒﻖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺣﻖ ﺑﻴﻤﻪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ، ﺟﺎﺷﻮﮔﺮﻱ ( ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻮﻣﻲﺟﻨﻮﺑﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ (! ،ﺣﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ، ﻛﺎﺭ ﺩﺭﻣﻌﺎﺩﻥ،ﮔﺎﺭﺳﻮﻧﻲ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺵ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺩﺭﺷﺮﻛﺘﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﭼﺎﺑﻬﺎﺭﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼﺍﺧﯿﺮ، ﻧﺒﻮﺩ ﺷﻐﻞ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻓﻘﺮ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲﺍﺳﺘﺎﻥ ; ﺩﺭ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﺳﻚ ﺗﺎ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻭ ﻋﺴﻠﻮﻳﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺷﻤﺎﺗﺖ ، ﺗﻮﺳﺮﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻗﺎ ﺑﺎﻻﺳﺮﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒﺑﺪﻧﻲ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺭﮊﻳﻢ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻴﻂ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﺑﻮﺩﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻩ ﻭ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺳﺨﺘﻲ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻛﺎﺭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎی ﺣﻤﺎﻳﺘﻲ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻃﻼﻉ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ . ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻭﻫﻢ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﺳﻬﺎﻱ ﺩﺭﺱ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻭ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻳﺎﺿﻲ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥﻣﺒﺎﺣﺚ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﺣﻞ ﻓﺮﻣﻮﻟﻬﺎﻱ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻭ ﺷﻴﻤﻲ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﮔﺮﻡﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ، ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺻﺪﻫﺎ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﺭﺕ ، ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﻠﻮﭼﻬﺎ” ﭼﻢ ﺟﻬﻞ ﻛﺮﺩﻥ ” ( ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻓﺮﺩ ﺑﺎﻻﺩﺳﺖ) ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻴﻄﻬﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺯﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﻘﺎﻕ ﺣﻘﻮﻕ ﻓﺮﺩﻱ ﺷﺎﻥ، ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﺰﻩ ﻛﺎﺭﻱﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺘﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ، ﻋﻘﺪﻩ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻳﻲ ﻋﺼﻴﺎﻧﮕﺮ ﻭ ﺷﺮﻭﺭ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺑﺮﻭﺯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ! ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻀﺮ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺎ ﺍﻣﻨﻲ ﻭ ﻓﻘﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺟﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻭﺍﻗﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭﺑﻼﮒ ﻧﻮﻳﺲ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻠﻜﺮﺩﻩ ﮔﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻲ ﻭ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻛﻲﻫﻲ ﺩﻡ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻏﻴﺮﺕ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻱ ﺑﻠﻮﭺ ﻭ ﮔﻼﻳﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﻠﻮﭼﻬﺎ ﺭﺍﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﻳﺮ ﻛﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺠﻮﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻭ ﺣﺰﺏﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﻼﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﻗﻮﺯﺁﺑﺎﺩ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺟﻴﺒﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺭﻓﺖ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻭ گله ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻞﺁﻥ ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﭘﻮﻝ ﺗﺮ ، ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻭ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺷﺎﺳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﺗﻨﻮﺭﭼﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺩﻡ ﻭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻧﺤﻴﻒ ﻫﻢ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻼﺱﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺍﺯﻳﺎﺩﻧﻤﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻓﻤﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺷﻴﻮﺥ ﻋﺮﺏ ﺧﻠﻴﺞ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪﻭ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺷﺪﻥ ﺷﻴﺦ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖﺑﻪ ﻭﻃﻦ، ﺧﻮﺩ ﺷﻴﺨﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﺷﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻥﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﺪﺯ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻋﺮﺑﻲ ﻭ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻧﻮﻛﺮﻱ ! ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﻬﺎﻱ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻫﻨﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﺪﻩ ، ﺍﺧﻼﻑ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥﺷﻴﻮﺥ ﻋﺮﺏ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍﺑﺠﺎﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ، ﻧﻮﻛﺮﻱ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ !! ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺳﻮﺍﺭﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺍﺯ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻗﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﭙﺮﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭼﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﻗﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻛﻤﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮ ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻚ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﻭ ﺗﻴﺸﺮﺕ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺪﻝﻣﻮﻫﺎﻱ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﻮﻃﻨﺸﺎﻥ ! ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪﭼﻘﺪﺭ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ، ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻛﻨﻢ. ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ،ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ، ﺭﻭﻳﺎﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﺒﺰ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ؟ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻘﺼﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪﻓﻘﻂ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺳﺘﻲ ﻭ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻒ ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﺧﻮﺩ ،ﻗﻠﻤﻢ ،ﻭﺟﺪﺍﻧﻢ ، ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﺍﻡ ، ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ﺑﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﻡ ، ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻲ ﻭﻋﺪﻡ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺣﺴﺎﺱﻛﺮﺩﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻠﻮﭺ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ .
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝﺷﺮﻛﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻲ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻣﻘﺼﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺑﺮ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺑﺎﺯﻱ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﺭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻳﺪ، ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﻌﺎﺭ ﺩﻭ ﺑﭽﻪ ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﺑﻪﮔﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻳﺎﺭﺍﻧﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻭ ﻛﻔﺎﻑ ﺧﺮﺝ ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ ﺭﺍﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮﻱ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ؟ﺁﻳﺎﻛﻼﺱ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ؟ ﻣﻘﺼﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪﻱ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﺩﻻﺭﻱ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﭼﺮﺍ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﭼﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺍﻙ ﻭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ، ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒﺻﻨﻌﺘﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﺭﮔﺎﻫﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﻐﻞ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩﻭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ﺁﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺍﻡ ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﺻﻮﻻ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﻮﭘﻦ ﻧﻔﺖ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻭﻳﺎﺭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥﺣﺪﺍﻗﻞ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﺸﻮﻳﻘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻭ ﻛﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻌﺪﻱ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﺻﻠﻲ، ﺑﺮﺧﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻲﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩ ، ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻨﺖ ﻭ ﻣﺎﻟﻲﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭﻛﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺟﻮﻳﺎﻱ ﻛﺎﺭ ، ﺛﺮﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺻﺮﻑ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﻭ ﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺩﻩﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﺳﻔﺮﻫﺎﻱ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺑﻲ ﻭ ﺗﺎﻳﻠﻨﺪ ! ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻋﻘﺪﻩ ﮔﺸﺎﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺧﻮﺩﺭﻭﻱ ﻟﻮﻛﺴﺸﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﺮﻭﺗﻲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻼﻑ ﻭ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻩ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﺭﻭﺯ ﺑﻜﻨﻨﺪ !! ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺁﺧﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ : ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻠﻨﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪﺑﺮﺍﻱ ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻭ ﻣﻌﻀﻼﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ، ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ … ﻧﺒﺎﺷﻴﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ : ” ﻛﺲ ﻧﺨﺍﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻧﺎﺧﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ”
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﺎﻥ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﭼﺮﻭﻛﻴﺪﻩﻭ ﻣﻨﺪﺭﺱ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺩﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﺯﻫﻮﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻻﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺩﺭ ﺗﺮﻣﻴﻨﺎﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮﻱ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﺭ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥﺻﺒﺢ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻗﻄﻌﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺑﻨﺪﺭ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮ ﻫﻤﻬﻤﻪ ، ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﭘﺮﻭﺭﺵﻓﻜﺮﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻳﺎ ﻛﻼﺱ ﻛﻨﻜﻮﺭﻱ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻮﺵﺁﻣﺪﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ . ﻫﻴﭻ ﻣﺮﻛﺰ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻧﺨﺒﮕﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﻟﻤﭙﻴﺎﺩﻱ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﺗﺮﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ( ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﻮﻧﻴﺴﻒ ) ﺭﺍ ﺑﻪ ” ﺑﻨﺪﺭﮔﻤﺒﺮﻭﻥ” ﺩﻋﻮﺕ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺑﻴﮕﺎﺭﻱ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻧﻪﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﺍﻟﻤﭙﻴﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﻛﻮﭺ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ .ﻃﺒﻖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺣﻖ ﺑﻴﻤﻪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻜﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ، ﺟﺎﺷﻮﮔﺮﻱ ( ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﻮﻣﻲﺟﻨﻮﺑﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ (! ،ﺣﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﺸﺘﻴﻬﺎ ، ﻛﺎﺭ ﺩﺭﻣﻌﺎﺩﻥ،ﮔﺎﺭﺳﻮﻧﻲ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺵ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺩﺭﺷﺮﻛﺘﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﭼﺎﺑﻬﺎﺭﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼﺍﺧﯿﺮ، ﻧﺒﻮﺩ ﺷﻐﻞ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻓﻘﺮ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲﺍﺳﺘﺎﻥ ; ﺩﺭ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﺳﻚ ﺗﺎ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﻭ ﻋﺴﻠﻮﻳﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺗﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﭼﻴﺰﻱ ﺟﺰ ﺷﻤﺎﺗﺖ ، ﺗﻮﺳﺮﻱ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻩ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻗﺎ ﺑﺎﻻﺳﺮﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺿﻌﻒﺑﺪﻧﻲ ﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺭﮊﻳﻢ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻴﻂ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﺑﻮﺩﻥ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻩ ﻭ ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ .
ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺳﺨﺘﻲ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻛﺎﺭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎی ﺣﻤﺎﻳﺘﻲ ﻭ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﻃﻼﻉ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪ . ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻭﻫﻢ ﻭﻃﻦ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﻼﺳﻬﺎﻱ ﺩﺭﺱ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻭ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻳﺎﺿﻲ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻥﻣﺒﺎﺣﺚ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﺣﻞ ﻓﺮﻣﻮﻟﻬﺎﻱ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻭ ﺷﻴﻤﻲ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﮔﺮﻡﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ، ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﺻﺪﻫﺎ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﺭﺕ ، ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﻠﻮﭼﻬﺎ” ﭼﻢ ﺟﻬﻞ ﻛﺮﺩﻥ ” ( ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻤﺎﺗﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻓﺮﺩ ﺑﺎﻻﺩﺳﺖ) ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﻴﻄﻬﺎﻱ ﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎﻱ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩ ﺯﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﻘﺎﻕ ﺣﻘﻮﻕ ﻓﺮﺩﻱ ﺷﺎﻥ، ﻣﺴﺘﻌﺪ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﺰﻩ ﻛﺎﺭﻱﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺘﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ، ﻋﻘﺪﻩ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻳﻲ ﻋﺼﻴﺎﻧﮕﺮ ﻭ ﺷﺮﻭﺭ ﻳﺎ ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺑﺮﻭﺯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ! ﻛﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻀﺮ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺎ ﺍﻣﻨﻲ ﻭ ﻓﻘﺮ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍﻣﻲ ﻛﻨﺪ.
ﺟﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻭﺍﻗﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪﻭ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭﺑﻼﮒ ﻧﻮﻳﺲ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻠﻜﺮﺩﻩ ﮔﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻲ ﻭ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻛﻲﻫﻲ ﺩﻡ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﻏﻴﺮﺕ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻱ ﺑﻠﻮﭺ ﻭ ﮔﻼﻳﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﻠﻮﭼﻬﺎ ﺭﺍﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﻳﺮ ﻛﻞ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺠﻮﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻭ ﺣﺰﺏﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭﻳﺎ ﺭﺋﻴﺲ ﻓﻼﻥ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﻗﻮﺯﺁﺑﺎﺩ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺟﻴﺒﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺭﻓﺖ ،ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻭ گله ﺍﻱ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺷﻮﺭﺍﻱ ﺷﻬﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻗﺒﻞﺁﻥ ﺟﻴﺒﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﭘﻮﻝ ﺗﺮ ، ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻭ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﺷﺎﺳﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﺗﻨﻮﺭﭼﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺩﻡ ﻭ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻧﺤﻴﻒ ﻫﻢ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻭ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﻛﻼﺱﻛﺎﺭﮔﺮﻱ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺩﺭ ﺑﻨﺎﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺍﺯﻳﺎﺩﻧﻤﻲ ﺑﺮﻡ ﻛﻪ ﺍﺳﻼﻓﻤﺎﻥ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺷﻴﻮﺥ ﻋﺮﺏ ﺧﻠﻴﺞ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪﻭ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺷﺪﻥ ﺷﻴﺦ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺍﻧﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖﺑﻪ ﻭﻃﻦ، ﺧﻮﺩ ﺷﻴﺨﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻨﺮﺷﺎﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻥﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻧﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﺪﺯ ﻭ ﺗﻜﺒﺮ ﻋﺮﺑﻲ ﻭ ﺗﻮﺯﻳﻊ ﺁﻥ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻧﻮﻛﺮﻱ ! ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﻬﺎﻱ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻫﻨﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻛﺸﻮﺭ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﺪﻩ ، ﺍﺧﻼﻑ ﻧﻮﻛﺮﺍﻥﺷﻴﻮﺥ ﻋﺮﺏ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﺮ ﺧﺪﺍﺑﺠﺎﻱ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ، ﻧﻮﻛﺮﻱ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ !! ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺳﻮﺍﺭﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺍﺯ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻗﺸﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﭙﺮﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻠﻮﭼﻲ ﻛﻪ ﺍﺯﻗﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻛﻤﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮ ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻚ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﻭ ﺗﻴﺸﺮﺕ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺪﻝﻣﻮﻫﺎﻱ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻐﺎﻧﻲ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﻮﻃﻨﺸﺎﻥ ! ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪﭼﻘﺪﺭ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ، ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻛﻨﻢ. ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﺍ ،ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ، ﺭﻭﻳﺎﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﻛﺮﺳﻲ ﺳﺒﺰ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ؟ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻘﺼﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪﻓﻘﻂ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻛﺎﺳﺘﻲ ﻭ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ. ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻒ ﺿﻌﻴﻔﺎﻥ ﺟﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﺧﻮﺩ ،ﻗﻠﻤﻢ ،ﻭﺟﺪﺍﻧﻢ ، ﺑﻲ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﺍﻡ ، ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﻑ ﺑﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﻡ ، ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻲ ﻭﻋﺪﻡ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺭﺍ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺣﺴﺎﺱﻛﺮﺩﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻠﻮﭺ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ .
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝﺷﺮﻛﺎﻱ ﺟﺮﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻲ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰﻣﻘﺼﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﻤﺎﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﺑﺮ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺑﺎﺯﻱ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺷﺶ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﺭﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻳﺪ، ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﭘﻴﺎﻡ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺷﻌﺎﺭ ﺩﻭ ﺑﭽﻪ ﻛﺎﻓﻴﺴﺖ ﺑﻪﮔﻮﺵ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻳﺎﺭﺍﻧﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻭ ﻛﻔﺎﻑ ﺧﺮﺝ ﺗﺤﺼﻴﻠﺶ ﺭﺍﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎﺭﺝ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﻧﻮﻛﺮﻱ ﺑﻔﺮﺳﺘﻲ؟ﺁﻳﺎﻛﻼﺱ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﺣﻘﺎﺭﺕ؟ ﻣﻘﺼﺮﺍﻥ ﺑﻌﺪﻱ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﺩﻭﻟﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﺩﻻﺭﻱ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺤﻞ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻧﻔﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﭼﺮﺍ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥﻭ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﭼﺮﺍ ﭼﻮﻥ ﺍﺭﺍﻙ ﻭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ، ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﺠﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒﺻﻨﻌﺘﻲ ﻳﺎ ﻛﺎﺭﮔﺎﻫﻬﺎﻱ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﻮﻟﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺷﻐﻞ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻤﻮﺩﻩﻭ ﻭﺍﻟﺪﻳﻦ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ﺁﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺍﻡ ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻳﺎ ﺍﺻﻮﻻ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﻛﻮﭘﻦ ﻧﻔﺖ ﻭ ﺍﻋﺎﻧﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﻭﻳﺎﺭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﻮﻁ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥﺣﺪﺍﻗﻞ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﻭﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎﻱ ﺗﺸﻮﻳﻘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻭ ﻛﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ؟ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻌﺪﻱ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﺻﻠﻲ، ﺑﺮﺧﻲ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻲﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺎﺩ ، ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﺑﺮﺩﻩ ﮔﺎﻥ ﻭ ﺳﺨﺘﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﮔﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﻨﺖ ﻭ ﻣﺎﻟﻲﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺨﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭﻛﺎﺭﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺟﻮﻳﺎﻱ ﻛﺎﺭ ، ﺛﺮﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺻﺮﻑ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﺧﺮﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﻭ ﻫﺎﻱ ﭼﻨﺪ ﺩﻩﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ ﻭ ﺳﻔﺮﻫﺎﻱ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺑﻲ ﻭ ﺗﺎﻳﻠﻨﺪ ! ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻋﻘﺪﻩ ﮔﺸﺎﻳﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﺭﺍﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺧﻮﺩﺭﻭﻱ ﻟﻮﻛﺴﺸﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﺮﻭﺗﻲ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻼﻑ ﻭ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻩ ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﺭﻭﺯ ﺑﻜﻨﻨﺪ !! ﻭ ﺍﻣﺎ ﻛﻼﻡ ﺁﺧﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ : ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﻠﻨﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪﺑﺮﺍﻱ ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻭ ﻣﻌﻀﻼﺕ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ، ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭ ﻭ … ﻧﺒﺎﺷﻴﻢﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ : ” ﻛﺲ ﻧﺨﺍﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻧﺎﺧﻦ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ”
یادداشت از: دکتر ﺍﻣﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻤﻨﺪﻩ ﺭﻭ
No comments:
Post a Comment